Something behind each smile

Like a star that's immune to the light of the day

Laten we het eens hebben over mijn allergrootste liefde: Jack Johnson.
De man die het innerlijke Hawaiianese beest in me losmaakt. De man die de muziek maakt die nooit verveelt, troost geeft en alles een beetje dragelijker maakt.
Ik meen het, ik ben een beetje verliefd op hem. De 6 cd's die ik van hem heb (ik hoef er nog maar 1!) staan goed bereikbaar in mijn cd-rek, zodat ik ze en moment in mijn stereo kan dumpen. De liedjes lijken voor een leek allemaal hetzelfde, maar na een tijdje leer je alle liedjes waarderen, en oooooh zwijmel zwijmel wat zijn ze mooi! Heerlijk.
Ik ben nog steeds van mening dat woorden niet altijd kunnen beschrijven wat je voelt, maar Jackie komt erg in de buurt. Of je nou 's avonds op het strand ligt na een vermoeiende dag surfen, marshmallows roosterend op het kampvuur, of in het park zit na te denken, mensen zit te kijken of gewoon niks beters te doen hebt, als je huiswerk zit te maken en de akoestische gitaar langzaam binnen komt sijpelen, als je 's nachts in bed ligt te huilen en je iets troostends nodig hebt, een boek zit te lezen of wakker wordt met je vriend; Jack is your man!
Alhoewel zijn liedjes meestal erg vrolijk klinken, zitten er ook een paar bij met een verkapte droevige boodschap. Inspiratievol: iets aan de buitenwereld blij doen overkomen terwijl het niet zo is. Jack Johnson is de uitvinder van deze kunst, aan zijn muziek te horen.
Wat songteksten zijn hier denk ik wel op hun plaats. Want woorden zeggen soms meer dan duizend foto's.

And there has always been laughing, crying, birth, and dying
Boys and girls with hearts that take and give and break
And heal and grow and recreate and raise and nurture
But then hurt from time to time
Times Like These

But a short time is a long time when your mind just won't let it go
Dreams Be Dreams

We got everything we need right here and everything we need is enough, it's just so easy when the whole world fits inside of your arms
Banana Pancakes

It was just another night with a sunset, and a moonrise not so far behind, to give us just enough light to lay down underneath the stars, we listened to Papa's translations of the stories across the sky, we drew our own constellations
Constellations

But if I had a minute for every hour that I've wasted, I'd be rich in time, I'd be doing fine, without you I was broken but I'd rather be broke down with you by my side
Broken

There's a world we've never seen, there's still hope between the dreams, the weight of it all could blow away with a breeze, if you're waiting on the wind, don't forget to breathe, cause as the darkness gets deeper we'll be sinkin as we reach for love, at least somethin we could hold, but I'll reach to you from where time just cant go
All At Once

I love him!

But most of all, we are at war with ourselves

Gefrustreerd door frustratie... Klinkt als een vicieuze cirkel toch?

I don't hope so. Ik ben de laatste tijd echt agressief, vanbinnen, dat wel (ik wou passief agressief zeggen maar dat is weer wat anders, you get me). Maar dat ben ik met uitzondering van de afgelopen 3 jaar nooit geweest, en zelfs toen kon ik het nog redelijk onder controle houden (uitzonderingen daargelaten, helaas). Maar nu... Ik zit angstig te wachten op het kleine dingetje wat ervoor doet zorgen dat ik een willekeurig brugklassertje uit het raam gooi, een bushokje in elkaar trap of mijn nagels, teennagels ook, eigenhandig eruit ruk om ze vervolgens aan de eendjes te voeren. Ik kan gewoon geen manier vinden om frustratie kwijt te kunnen. Alles wat ik probeer helpt niet, en de meeste manieren maken me alleen maar gefrustreerder. Zelfs dit helpt nu niet. En als schrijven niet helpt... Bah, ik word zo moe van mezelf. Gelukkig heb ik nog wat nagels over, kan ik nog even vooruit.

Edit: Toen ik dit bericht plaatste, stonden er Ads by Google onder het bericht. Ging over anti-agressie cursussen. Google is watching you!

Handsome and weightless, and faceless your imagination runs

Ik ben bang om dingen te vergeten.

Dit verklaart misschien mijn bureaucratische ticjes. Lijstjes maken, foto's bewaren, alles tot in den treure archiveren... Ik wil alles dwangmatig opslaan, uit angst dat iets tussen mijn vingers glipt.

M'n lijf werkt erg tegen. Het is bekend dat je lichaam geen gevoelens of pijn kan opslaan. Dat is soms heel fijn (als ik denk aan de keer dat ik in glas ging staan voel ik wel een onbehaaglijk gevoel, omdat ik weet wat er gebeurde, maar de pijn zelf blijft uit... Godzijdank), maar soms ook heel vervelend. Dan wil ik gewoon weten hoe ik me voelde, omdat ik weet dat ik me toen echt geweldig voelde, en dan wacht ik, dan denk ik, dan hoop ik, maar ik voel niks. Dat is heel vervelend, want gebeurtenissen lijken opeens niet meer echt, haast gedroomd, en worden heel vaag zonder het gevoel dat ik erbij had.

Mijn gedachten werken ook niet mee. Mijn hersenen hebben ontelbare blinde vlekken waar ik blijkbaar dingen stop die ik niet meer wil weten. Als ik dan een bewijs tegenkom van die bepaalde gedachten komen ze extra hard aan. Niet slim, en ook een beetje eng dat mijn hersenen dingen doen tegen mijn zin.. Toch?

Bij mijn oma heb ik gezien wat er met je gebeurt als je niets meer weet. Je gaat eerst theezakjes in je wijn hangen, daarna je placemat proberen op te eten. Op een gegeven moment zie je geen verschil meer met je neefje van 2 en ten slotte hang je in een rolstoel, zeg je niets meer en zit je leeg voor je uit te staren.

Ik heb herinneringen nodig. Ik zie het als een referentiekader voor het heden en de toekomst: gemaakte fouten kunnen voorkomen worden en dienen als vergelijking voor jezelf, nu. Waar sta ik en doe ik het goed? Daar kunnen herinneringen inzicht in geven. Ik voel dat bepaalde periodes wazig zijn als ik eraan terugdenk, terwijl ik daar juist wat extra naar wil kijken.

Ik word er soms een beetje wanhopig van. Doe ik er goed aan om alles bij te houden? Ik weet het niet. En dat is nou juist wat ik wil voorkomen.

Ik wil

Ik wil dorp met steden

Ik wil zee met land

Ik wil hart met rede

Ik wil hand met hand

Ik wil voor met tegen

Ik wil stil met druk

Ik wil zon met regen
Ik wil heel met stuk

Ik wil rust met gaten
Ik wil duw met veeg

Ik wil stil met praten

Maar dat voelt zo leeg

Ik wil peer met druiven

Ik wil geld met stank

Ik wil vis met kluiven

Ik wil schuld met dank

Ik wil geen keuzevrijheid

Ik wil allebei

Ik wil lief met jou zijn

En ik wil blij met mij

Do not stand at my grave and weep

Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am in a thousand winds that blow,
I am the softly falling snow.
I am the gentle showers of rain,
I am the fields of ripening grain.
I am in the morning hush,
I am in the graceful rush
Of beautiful birds in circling flight,
I am the starshine of the night.
I am in the flowers that bloom,
I am in a quiet room.
I am in the birds that sing,
I am in each lovely thing.
Do not stand at my grave bereft
I am not there. I have not left.

Alles is heimwee

Dit is een roep naar het verleden. Voor iedereen die iets mist. Voor mij een shout-out naar het onbekende, een verlangen naar het bekende, een wanhopige poging om de leegte tegen te gaan, want ik mis je.

Ik weet niet wie je bent, ik weet niet wat je bent, ik ken je juist heel goed of ik dacht dat ik je kende, maar ik mis je. Ik mis de manier waarop ik me voelde, ik mis de opvulling van het gat wat er nu in me zit. Ik mis je ogen. Ik miste je vroeger, ik mis je vandaag, of ik zal je nog gaan missen. Ik vind het niet erg dat ik je mis, of ik weet nog niet dat ik je mis. Ik kan je niet missen, of ik moet het niet. Of juist wel. Maar ik mis je.

Ik heb mezelf, ik heb anderen, dat is niet erg, maar ik heb jou niet. Ik weet niet waar je bent, en ik wil er naartoe. Of ik weet precies waar je bent, maar ik kan er niet naartoe. Wat is erger? Iedereen die me kent weet dat ik je mis. Niemand die me kent weet dat ik je mis, of jij bent de enige die het weet. Maar ik mis je.

De gedachte dat ik de dingen die we samen verzonnen nu alleen moet doormaken, steekt. Het doet pijn, het verscheurt me, of het is niet meer dan een zeurderige pijn in mijn onderbuik. Ik denk de hele dag aan je, of alles komt ineens terug als ik probeer te slapen. Ik weet nooit wanneer ik aan je herinnerd word. Maar ik mis je.

Ik mis alles aan je. Ik mis één ding aan je, ik mis meerdere dingen, maar meestal alles. Ik weet niet wat ik aan je mis, of ik kan het tot in de details uitleggen. De manier hoe je aan je nagels pulkt als je niet weet wat je moet zeggen, hoe chagerijnig je wordt als ik een dom grapje maak of die ene glimlach die je me hebt gegeven. Ik mis je urenlange knuffels, ik mis de knuffels die je me nooit gegeven hebt. Ik mis de kans die ik heb gekregen, die ik niet heb gekregen of die ik juist heb laten gaan.

Maar ik mis je.. Waar ben je?

Lolletje van de dag

Hold your head high, gorgeous

Lieve jongen, je bent mooi.

Je bent mooi in de manier waarop je haar zit als je net wakker wordt, en je een beetje suf uit je ogen kijkt. Hoe je bruin wordt van het kleinste beetje zon. De manier hoe je eruit ziet als je je bril afdoet, of juist weer op. Door alle kleine vlekjes en streepjes in je donkerblauwe iris, de zichtbare aderen in je onderarm (waarvan je doet alsof je daar geen moeite voor hoeft te doen, maar stiekem 3x per week naar de sportschool gaat), die ene tand die een beetje scheef staat ondanks jaren van beugeldragen. Hoe je je lach inhoudt terwijl je van binnen helemaal stuk gaat, en de manier waarop je zenuwachtig zit te lachen terwijl je niet zo goed weet wat je van de situatie moet vinden. De manier waarop mijn shirt ruikt als ik het een week bij jou heb laten liggen, de manier waarop je luistert, de manier waarop je praat en de manier waarop je zwijgt. De manier waarop je met je kleine broertje speelt, of tegen je grote zus opkijkt. Dan ben je mooi. De manier waarop je ergens tegenaan schopt als je boos bent, de manier waarop je me optilt en over je schouder heengooit als je geen tegenargument weet, en zo denkt dat de discussie beïndigd is. Dat heb je fout. De manier waarop je met je vriendin in een weiland danst, haar ronddraaiend en zachtjes een liedje neuriet. De manier waarop je zachtjes met een liedje meezingt als je even vergeet dat er iemand anders is, waarop je in de wiskundeles het antwoord wil zeggen maar twijfelt omdat je niet op een nerd wil lijken, de manier waarop je in een stoel een boek zit te lezen, het feit dat je blijft staan als ik roep dat je weg wil gaan. De manier waarop je doet alsof het je niets kan schelen dat ik met een andere vriend afspreek, terwijl je niet kan verbergen dat je een beetje jaloers bent. De manier waarop je verkapte complimentjes geeft en hoe je je broek steeds moet optrekken omdat je te lui bent om een normale riem om te doen. Daarom ben je mooi.

Lief meisje, je bent mooi.

De manier waarop je je schaamt voor je zomersproetjes of wanneer je je druk maakt dat je huid niet bruin wordt, maar alleen maar verbrandt. Je diepbruine ogen die je eigenlijk zou willen omruilen voor lichtblauwe exemplaren. Dat ene vlekje op je voorhoofd waar je angstvallig je pony overheen drapeert, terwijl de rest van je huid smetteloos is en een beetje zacht. Het feit dat je nagels er altijd prachtig verzorgd uitzien, omdat je ze gaat vijlen als je zenuwachtig bent. Het feit dat je nagels er niet prachtig verzorgd uitzien, omdat je ze gaat bijten als je zenuw-achtig bent. Als je 's avonds laat in de spiegel kijkt en met een licht knagend gevoel weet dat je haar 's ochtends niet zo mooi meer zit. Maakt niet uit, wij zien je nog steeds als een mooi meisje. De manier waarop je op hakken loopt, alsof je erop geboren bent. De manier waarop je altijd Allstars onder je galajurk hebt, omdat je weigert om op hakken te lopen. De manier waarop je je niet schaamt voor je lovehandles, en in bikini durft te lopen naast meisjes die 4x zoveel moeite doen voor hun uiterlijk dan jij. Je haar dat gaat slierten als je net hebt gezwom-men. De manier waarop je vraagt hoe het met me gaat terwijl je dondersgoed weet dat het helemaal niet goed gaat, en de manier waarop je antwoordt als het andersom is. De manier waarop je lacht als je op je rug ligt, een beetje onnozel maar wel lief. De manier waarop je eindeloos je zusje naar de manege brengt, of je grote broer tips geeft over zijn kleding. De manier waarop je in bed ligt te huilen, gewoon, omdat je niet weet hoe je anders met de situatie om moet gaan. Dat is niet erg, dan ben je een echt mens. De manier waarop je je haar in een perfecte rommelige staart doet als je geen zin hebt om er iets aan te doen. Het feit dat je je opleiding belangrijker vindt dan dom geflirt en dat ook graag roept, maar bijna zit te kotsen van de zenuwen als je met een leuke jongen afspreekt. De manier waarop je een strak cocktailjurkje prachtig kan dragen, maar eigenlijk het mooist bent in je pyjama. Daarom ben je mooi.

I've got to keep on moving

Het concept van vechten, vluchten of verlammen is algemeen bekend. Ik las voor het eerst over deze 3 manieren van problemen trotseren in een Hoe Overleef Ik-boek, dus vanaf dat moment vond ik Francine Oomen een stuk slimmer. Nu ik erachter ben gekomen dat vele psychologen, filosofen en behavioristen dat ook al hadden bedacht, lijkt het me sterk dat Francine Oomen dat zelf heeft uitgevogeld, maar dat neemt de waarheid van de theorie niet weg.

Nou vraag ik me af welk type ik ben. Ik streef altijd naar de vechter, omdat daar de meeste problemen mee opgelost worden. Ik wil niet vluchten of verlammen, daar bereik je niet vaak wat mee en ik vind het gewoon laf. Van vechten word je sterk, de weg van de meeste weerstand zou je het sterkst moeten maken toch?

Maar ik ben lang niet altijd een vechter. Ik probeer het wel altijd, maar het mislukt bijna altijd. De vraag is wat ik dan wél ben: een verlammer, of een vluchter?
Door niks te doen kan je ook een vluchter zijn. Je doet niks, en gaat daarmee het probleem uit de weg. Maar door vluchten zie je niet hoe het probleem zich verder ontwikkelt, en als je stilstaat heb je tenminste nog het voordeel des observatie: je hebt het zicht op het probleem en hoe anderen daarmee omgaan.

Bij nader inzien (aanschouw de reden waarom ik schrijf: ik bedenk dingen pas terwijl ik ze opschrijf) denk ik dat ik tot de catagorie verlammers hoor. Ik ben niet sterk genoeg om te vechten, maar ik wil het probleem wel oplossen en blijf net zo lang staan totdat ik een oplossing heb. Wie niet sterk is, moet slim zijn... En dat laatste mag ook wel eens ontbreken bij mij.

Ik wil ook sterk zijn, en ik oefen hard genoeg! Ik ben denk ik gewoon niet atletisch aangelegd.

Perron

Hier wacht ik 's avonds tot mijn trein vertrekt
Hier sta ik heel alleen op m'n perron
En als mijn trein gaat rijden denk ik af en toe
Ik wou dat'ie es even stoppen kon

Dan vraag ik zacht aan een der passagiers
Misschien wel ergens midden in een lied
'Juffrouw mag ik es weten, hoe komt u aan die ogen
zijn ze zo mooi geworden van verdriet?

want ook wanneer u lacht ... zie ik nog iets weemoedigs'
Zo droom ik tot de aanvangsbel me wekt
Hier op m'n eenzame perron
Verzamel ik een beetje zon
Hier wacht ik 's avonds tot mijn trein vertrekt


                                                           - Toon Hermans

Boom boom boom boom

Ik ben zo blij met mijn nieuwe stereo. White Lies staat op zijn allerhardst. Ideaal. Ik hoor niet meer wat ik denk, en dat is precies de bedoeling. Soms heb je hard geluid nodig voor stilte in je hoofd.

Oh, she's only seventeen

Vandaag ben ik 17! De leeftijd die het meest in liedjes bezongen wordt, volgens mij. Voel ik me ook weer speciaal vandaag.

Vroeger is voorbij

Je ziet het goed! (Of niet)

De eerste keer dat ik een persoonlijke foto bij een post doe. De reden is dat deze foto me herinnert aan een klein moment van geluk, een paar seconden die ik liever voor altijd vast zou willen houden.

Elk jaar met mijn verjaardag, of er net voor, of er net na, ben ik altijd een nostalgisch wrak. Oh nee, nu mag ik nog maar zoveel jaar niet volwassen zijn, wat moet ik nou doen! Het is ook altijd een moment waarop ik me besef hoe langzaam en hoe snel dingen soms gaan. Als ik kijk hoe ik vorig jaar op mijn verjaardag was, en hoe ik nu ben, is er zó ongelofelijk veel gebeurd weer. Daarentegen kan ik me herinneren dat ik op mijn twaalfde een kaart kreeg met: 'Nog 6 jaar, dan ben je volwassen!', en hoe oneindig ver weg dat leek. Examens waren heeeel heeel ver weg, studeren ook, en nou zit ik hier, 16 jaar en 364 dagen, met nog een jaar en een dag van mijn onvolwassenheid tegoed. Volgend jaar doe ik eindexamen, daarna ga ik studeren. Het is eng, maar ook weer bevrijdend. Ik heb dagen waarop ik me 5 jaar voel, helemaal niks van de wereld begrijp, bang ben voor alles en het liefst gewoon in bed liggen en sprookjes lezen. Waarop ik me zo euforisch voel, naïef, kinderachtig druk of ga huilen om de stomste dingen. Ik heb dagen waarop ik me 80 voel, dat ik me te oud voel voor sommige mensen om me heen, dat ik niets anders doe dan een wandelingetje maken, een beetje nadenken over alle dingen, en het feit dat ik iedereen over wilde uitgaansverhalen hoor terwijl ik thuis IQ-verlagende programma's zit te kijken. Er zijn dagen dat ik zo bang ben om dood te gaan omdat ik nog zoveel wil doen, dat ik het liefst alles tegelijk zou willen doen en nog snel ook. Er zijn dagen dat ik het niet erg zou vinden om dood te gaan (en dat is niet zelfmoord-achtig bedoeld) omdat ik overal vrede mee heb, vind dat ik goede dingen heb gedaan en ik helemaal rustig ben in mijn hoofd. Dit betekent niet dat ik me meteen van het leven ontneem, integendeel, ik ben blij met mijn leven en op die momenten heb ik geen gemis, een doel dat ik niet bereikt heb of een schuldgevoel dat ik niet meer kan terugdraaien.

En op deze momenten ben ik bang dat ik teveel nadenk om te genieten. Dat ik alle tijd heb, dat het goedkomt met me, dat ik gewoon lekker dingen moet doen. Soms word ik rustig van alle tijd die ik nog voor me heb, soms ben ik bang omdat het ineens over kan zijn of snel voorbij is. Soms duren dagen zo lang, en soms zijn er een paar maanden voorbij zonder dat je je kan herinneren wat je gedaan hebt. Dat laatste wil ik niet meer, ik hoef niet elk moment te herinneren wat ik heb gedaan, maar ik wil gewoon terug kunnen denken aan die kleine momenten waarbij alles goed is, waarbij je niks speciaals doet en daarom zo blij kan zijn met het alles-overheersende geluk dat zich door heel je lijf verspreidt, je hoofd, je buik, je benen, je armen en je tenen en alles wat daartussen of -aan zit. Dat je niet achteraf denkt: ooh dat was leuk! Maar dat je dat zelf ook doorhebt wanneer het zich afspeelt. Dat er geen verleden is, geen toekomst, alleen maar nu, en ik denk dat als je voornamelijk op nu gericht bent, je een heel fijne toekomst tegemoet gaat.

Als ik in het Gooi zou wonen en met al m'n kouwe kakvrienden aan de brunch zou zitten, zou ik nu opstaan en een toast uitbrengen op mijn laatste jaar als niet-volwassene. Dat dit het laatste jaar is waarin ik onverantwoordelijk kan zijn, dat ik over een jaar en een dag dat niet meer kan dus dat ik goed van dit laatste jaar moet genieten.

Maar dat ben ik niet. Ik woon gewoon in Capelle, ik hou geen brunch voor mijn vriendinnen (een high tea... bijna net zo kak hahahaha) maar ik ga zo naar de Mexicaan om te vieren dat het komende jaar niet het enige jaar is waarin ik nog kan genieten. Ik geniet nu, elke dag, elk jaar. Ik wou dat ik dat eerder bij mezelf bedacht had, maar dat maakt niet uit. Dat was toen. Nu is nu. En nu ga ik me volstoppen met kaas, room, bonen en nacho's omdat ik dat al veel te lang niet heb gedaan! NU!!