I'll always look for better ways

Soms lijkt het alsof alles uit twee momenten bestaat. Twee allesoverheersende gevoelens, de een helaas wat minder dan de ander. Kan de één zonder de ander, moeten ze in harmonie zijn of juist totaal niks met elkaar te maken hebben?

Het ene moment

Zit je in je vensterbank te kijken naar de regen die duidelijk te zien is in de sloot achter je huis, maar ook daarbuiten (het regent best hard), met kippenvel over heel je lichaam en geen andere wens dan te blijven zitten totdat je vergroeit met je vensterbank. Loop je over straat, midden in de nacht, en blijf je een half uur naar de sterren staan kijken. Je voelt je zo klein, maar dat maakt niet uit. Het heeft altijd al zo horen zijn: jij klein, de rest groot, en je voelt je er verbazingwekkend fijn bij. Ben je iets compleet nutteloos aan het doen, maar dat maakt niet uit: je hebt er nu vrede mee en die gedachte zorgt ervoor dat je een aangenaam gevoel krijgt dat het dichtst in de buurt komt van oprechte euforie. Gaat het niet zoals je wilt, maar ben je benieuwd wat voor nieuws er dan voor in de plaats komt. Ben je blij met alles en iedereen, en het feit dat je weet dat dit gevoel niet lang duurt maakt dan even niet uit. Het is goed.

Het andere moment

Zit je in je vensterbank te huilen omdat je niet weet wat je moet doen. Een verschrikkelijk gevoel van machteloosheid overvalt je en je wil iets doen, maar je weet niet wat, en dus vergroei je langzaam met je vensterbank. Loop je op straat, midden in de nacht, en kan je niet normaal lopen door je papperige benen. Je bent bang, je weet niet waarvoor, en als je naar boven kijkt (naar de sterren die je normaal de rust geven die je nodig hebt) voel je je klein. Je voelt je zo klein, en zo heb je je altijd al gevoeld, je kan er niks tegen doen en het maakt je gek. Ben je iets compleet nutteloos aan het doen, en kan je er niet van genieten: je bent al bezig met de volgende stap, en daar is deze handeling niet nuttig bij. Je verliest kostbare tijd, tijd die je kan invullen met zoveel meer dingen, nee, die je moet invullen met dingen die belangrijker zijn dan dit. Die gedachte vult je met een onaangenaam gevoel, iets wat in de buurt komt van totale machteloosheid. Gaat het niet zoals je wilt, en je bent bijna verlamd van angst omdat je niet weet wat de gevolgen zullen zijn. Ben je bang of boos op alles en iedereen, en het feit dat je weet dat het niet zo hoort maakt je hopeloos. Het komt niet goed.

Natuurlijk heb je beide momenten nodig om iets te kunnen voelen in je leven, maar op een gegeven moment stort je in. Niet omdat je zwak bent, maar omdat je iets te lang gedaan hebt alsof je sterk was. Bad luck sweetheart, volgende keer beter.