De laatste Harry Potter-film is uit. Komt niet als een verrassing, aangezien alle reclameborden, tv's en computers de laatste tijd volgespamd zijn met de aankondiging van deze première.
Maar waarom voelt het dan niet als een première? Ik weet allang hoe het verhaal afloopt, ik heb net deel 7 weer uit, de film zal me niks brengen dat ik al niet eerder heb gezien. Het zijn maar een aantal tientallen minuten, maar het voelt alsof die 2½ uur een einde maken aan dit Harry Potter-decennium.
Het eerste Harry Potter boek werd me voorgelezen toen ik 6 was, maar halverwege het boek ging ik er zelf in lezen omdat ik het te spannend vond om te wachten tot de volgende avond. Ik heb de eerste 4 boeken aan stukjes gelezen, de laatste 3 wat minder (ik moest de tijd doden tot die laatste 3 uitkwamen: vandaar dat ik de eerste 4 zoveel heb gelezen). Het waren de eerste volledige Engelse boeken die ik heb gelezen; deel 1 heb ik in groep 4 in het Engels gelezen en ik vond dat nog veel leuker dan in het Nederlands. Vind ik nog steeds trouwens. Helaas haal ik nu wel steeds namen door elkaar, omdat ik het Nederlandse vaker heb gelezen toen ik kleiner was (en toen nam ik alles op als een enorme spons. Valt me mee dat ik geen waterhoofd heb gekregen door al die Harry Potter-informatie). De eerste film heb ik in het Japans, Duits en Frans gezien (ik had echt heeeelemaal niks te doen) en ik kan hele stukken meepraten. Op m'n elfde verjaardag hoopte ik de hele dag stiekem dat ik een brief van Hogwarts kreeg; ook al wist ik dat het niet bestond.
En toch bleef ik de hele dag stiekem een beetje hopen. En zolang er nog films uit bleven komen, wist ik stiekem dat Harry Potter ergens nog leefde. Er was altijd nog iets in het vooruitzicht dat ik nog niet van hem had gezien. Een boek, en toen die allemaal uitgekomen waren, de films. Ik ben benieuwd naar de film, alhoewel het nooit het boek zou kunnen overtreffen (ik vind de boeken allemaal veel leuker), maar als ik deze film heb gezien is er niks meer qua Harry Potter-shit dat uit gaat komen. Nóg een deel of een film is onwaarschijnlijk en daar hoop ik ook helemaal niet op, dat zou het een beetje verderven, maar ik ben bang dat als ik naar de film ga ik mijn innerlijke Harry gedurende 2½ uur een beetje voel doodgaan.
Ik ben altijd een lousy, shitty persoon als het aankomt op afscheid nemen, maar dit is anders. Ik had een Griffyndor sjaal die ik altijd om had, ik had een trui met Hogwarts, ik heb in mijn kamer nog steeds ontelbare dingen van Harry Potter staan, 3 videogames, een knuffel van Hedwig, posters, toverhoed, ik ben naar een Harry Potter kasteel geweest, noem het maar op of ik heb het gehad. Ik werd niet voor niets Hermelien Griffel genoemd: zelfs mijn achternaam, bruine haar en intelligentieniveau (ha-ha-ha) deden mee aan mijn obsessie.
Het is niet overdreven om te zeggen dat ik een beetje verliefd ben op Harry, Ron, Hermione, Fred, George, Snape, Lupin, Sirius, Molly, Arthur, noem alsjeblieft de hele handel maar op; ik ken ze allemaal. En verliefd is hier misschien een beetje verkeerd geplaatst, ik krijg geen vlindertjes in m'n buik maar er is eerder sprake van een diepgewortelde liefde. Zo'n liefde die je met geen mogelijkheid uit je systeem krijgt, ook al zou je dat willen. Iets dat onder de oppervlakte ligt maar dat je zelf heel goed voelt.
Hoe klein mijn studentenkamer ook is, de boeken komen erin. Mijn kinderen krijgen ze te horen, of ze het willen of niet, mijn man moet er maar mee zien te leven en ik, ik geniet nog tot in het bejaardentehuis van deze boeken. Harry en zijn vrienden hebben me meegenomen naar plaatsen waar het goed was als ik me verschrikkelijk voelde, of naar plaatsen die veel vreselijker waren dan waar ik was; ik voelde me er allebei beter door.
Harry en co gaan dus niet dood, nooit niet, ze hebben met hun toverstokken, feniksveren en toverketels permanent mijn hart betoverd, maar ik ben bang dat ik toch een paar traantjes ga laten in de bioscoop.
Mijn god, ik zit nu al te grienen. Accio zakdoek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten